Warsztat zaczynamy od wprowadzenia do tematu zachowań agresywnych. Prowadzący wskazuje, iż wielokrotnie w życiu zdarzają się sytuacje w których odczuwamy złość czy zdenerwowanie. Brak umiejętności radzenia sobie z tymi emocjami może prowadzić do agresji, również tej, którą młoda osoba kieruje przeciwko sobie. Poruszany jest temat agresji słownej i tej w Internecie. Uczniowie dyskutują na temat tego, czemu mogą służyć zachowania agresywne. Omawiane są też sposoby obrony przed agresją. Uczestnicy uczą się właściwych (nieagresywnych) reakcji w obliczu konfliktu. Częścią warsztatu są też techniki relaksacyjne, które pomagają rozładowywać napięcie i często zapobiegają kierowaniu złości do otoczenia.

Cel główny
Wzmocnienie odporności względem agresji słownej, w tym hejtu
wraz z równoczesnym
uwrażliwieniem uczniów na skutki, jakie mogą wywoływać słowa.

Zagadnienia:
a) przyczyny zachowań agresywnych oraz mechanizmy kierujące nimi
b) radzenie sobie z poczuciem złości
c) autoagresja – czy to alternatywa dla agresji względem innych?
d) normy zachowania się w grupie służące zapobieganiu konfliktom i/lub rozwiązywaniu ich
e) kodeks klasowy służący pamiętaniu o zasadach na rzecz przezwyciężania agresji
f) techniki relaksacyjne jako narzędzie do zapobiegania zachowaniom agresywnym.

Spodziewane rezultaty:
a) rozpoznanie przez ucznia komunikatów i zachowań agresywnych
b) rozwijanie umiejętności służących radzeniu sobie z różnorodnymi, również trudnymi emocjami i sytuacjami.

Program warsztatu koncentruje się na tematyce słów w naszym życiu. Każde z nich ma moc -niestety nie tylko tą wzmacniającą, ale i tą krzywdzącą. W związku z tym podejmowany będzie temat agresywnej i uległej komunikacji oraz hejtu, czyli mowy nienawiści w sieci. Z uwagi na fakt, iż brak kultury języka, a więc i szacunku do innych, w niektórych środowiskach bywa normą, istotne jest by już najmłodsze dzieci uwrażliwiać na moc słów. 

Podczas zajęć uświadamiamy, że hejt jest oznaką słabości, a przejmowanie się nim to droga donikąd i warto zmienić stanowisko względem hejterów: czasem zostać obojętnym, a innym razem zareagować. Wskazywane są również przypadki zauważane w wirtualnej komunikacji, które wymagają niezwłocznego poinformowania rodziców, opiekunów czy nauczycieli.

Cel główny
Wzmocnienie odporności względem agresji słownej, w tym hejtu wraz
z równoczesnym uwrażliwieniem uczniów na skutki, jakie mogą wywoływać słowa.

Zagadnienia:
a) moc słów w naszym życiu i relacjach
b) słowa, które kierujemy do siebie i ich wpływ na nas
c) słowa, które wzmacniają – przykłady 
d) język a porozumiewanie się z innymi – co pomaga, co przeszkadza?
e) siła asertywności
f) dlaczego warto znać i stosować kulturę słowa?
g) przejawy agresji słownej w naszym otoczeniu i w sieci
h) dlaczego hejter atakuje innych?   
i) pozorna anonimowość Internetu – czy hejter może czuć się bezpiecznie?
j) obojętność na agresję słowną ze strony innych – właściwa czy nie?
k) radzenie sobie z poczuciem złości, smutku, niepokoju
l) odpowiedzialność za słowa a konsekwencje.

Spodziewane rezultaty:
a) świadomość roli słów w relacjach z ludźmi
b) umiejętność rozpoznawania przez uczniów komunikatów agresywnych
        i asertywnych
c) znajomość strategii radzenia sobie z emocjami, które mogą powodować agresję                  słowną.

Zajęcia nakierowane są na wypracowanie zasad służących bezpiecznemu, a przede wszystkim świadomemu funkcjonowaniu w rzeczywistości wirtualnej. Prowadzący zachęca uczniów do wskazania pozytywów korzystania z sieci, jak i stworzy im warunki do wygenerowania przykładów zagrożeń, jakie mogą ich spotkać po drugiej stronie ekranu. 

Cyberprzemoc, podejrzane treści czy kradzież danych to tylko niektóre z omawianych zagadnień.Przybliżone są ich przykłady, aby uczniowie mieli jasność co do konkretnych przejawów. Dla dodatkowej czujności dzieci i młodzieży – wskazywane są przypadki zauważone w sieci o którychpowinni oni niezwłocznie poinformować opiekunów czy nauczycieli. Zaprezentowana jest teżstrategia radzenia sobie z wszechobecnym hejtem. Uczniowie zostają też zaznajomieni z prawnymi konsekwencjami niewłaściwego korzystania z Internetu, jak też z ogólnodostępnymi źródłami pomocy i wsparcia w zakresie problemów wirtualnego świata.

Cel główny
Wzbudzenie u uczniów odpowiedzialności do bezpiecznego, świadomego korzystania
z sieci, aby zminimalizować ryzyko bycia ofiarą, jak i sprawcą cyberprzemocy.

Zagadnienia:
a) blaski i cienie wirtualnego świata, czyli jakie są pozytywy i negatywy funkcjonowania
w sieci
b) świat realny i wirtualny jako światy równoległe
c) przykłady cyberzagrożeń wraz z ich omówieniem
d) wzmocnienie odporności względem hejtu – hejter jako słabsza strona, czyli jak nie stać się jego ofiarą
e) zasady bezpiecznego „sieciaka”, czyli jak być czujnym na to to, co może zagrażać
w Internecie.

Spodziewane rezultaty:
a) kształtowanie postawy świadomego użytkownika sieci
b) spojrzenie na siebie jako użytkownika Internetu poprzez rolę ofiary, jak również
potencjalnego sprawcy cyberprzemocy
c) wyposażenie w informacji

Zajęcia zaczynamy od wprowadzenia do tematu przemocy. Prowadzący wskazuje, iż zdarzają się sytuacje, które niekiedy trudno jednoznacznie zidentyfikować, dlatego podczas warsztatu podane są przykłady różnych zachowań, a zadaniem uczniów jest określenie czy są one przemocowe. Omawiane są też przyczyny i mechanizmy stosowania przemocy, czyli to, dlaczego pojawia się ona w relacjach. Kolejno przedstawiane są różne rodzaje przemocy i ich konsekwencje.

Zarówno forma spotkania, jak i prezentowane treści oraz proponowane ćwiczenia dostosowane są do wieku uczestników. Trener stwarza uczestnikom warunki do uczenia się adekwatnego reagowania w trudnych sytuacjach, w tym bycia świadkiem przemocy. Uczestnictwo w zajęciach umożliwia trening w podejmowaniu odpowiedzialności za siebie i innych, a ponadto jest okazją do wskazania zasad, których należy przestrzegać, aby nie paść ofiarą przemocy. Warsztat podsumowany jest refleksją, że przemoc to nie moc.

Cel główny
Zapoznanie uczniów z pojęciem przemocy. W trakcie zajęć uczniowie dowiedzą się jak jej przeciwdziałać w środowisku rówieśniczym oraz jak na nią reagować i gdzie szukać pomocy, zwłaszcza będąc ofiarą lub świadkiem przemocy.

Zagadnienia:
a) zdefiniowanie przemocy i jej przykładów
b) przyczyny i konsekwencje przemocy
c) świat dorastających a przemoc, czyli przemoc rówieśnicza, konflikty rówieśnicze
prowadzące do przemocy
d) różnice między agresją a przemocą
e) przemoc, której nie widać, a zostawia ślady
f) rola świadka przemocy.

Spodziewane rezultaty:
a) wzrost świadomości w zakresie radzenie sobie z przemocą w relacjach
b) zachęcenie do przełamywania społecznego „przyzwolenia” na przemoc w szkole,
domu, na ulicy.

Tematowi alkoholu i papierosów nigdy dość. Czy rzeczywiście bez tych używek trudno wyobrazić sobie imprezę, spotkanie ze znajomymi lub wakacyjny wyjazd? Niestety tak właśnie myślą niektórzy nastolatkowie. Czy więc używki są dla nich powodem do dumy, przywilejem, oznaką dorosłości, a może sposobem na świetny humor?

Program warsztatu koncentruje się na zmniejszeniu ryzyka pierwszego sięgnięcia po używki i wskazania na ich negatywne konsekwencje (jeżeli już ktoś zaczął eksperymenty z piciem i/lub paleniem może to być też „znak ostrzegawczy” przed kontynuowaniem tych działań). Trener inicjuje pogadankę zadając uczestnikom pytanie: dlaczego nastolatkowie piją/palą? – po podaniu przyczyn wspólnie wypracowywane są sposoby zaspokojenia tych potrzeb w inny, alternatywny sposób, niż sięganie po używki. Tu również poruszane są tematy rywalizacji i wykluczenia z grupy, ciekawość, akceptacja otoczenia, przynależność. Podczas zajęć przywoływane są przypadki picia alkoholu przez młode osoby (np. wpisy z internetowych forów, aby uczniowie mogli „utożsamić się” ze swoimi rówieśnikami lub z policyjnych statystyk, aby strach przed prawnymi następstwami odciągał ich od pomysłu picia). Rozwijane będą też sposoby, dzięki którym odmawianie sięgnięcia po używki stanie się dla uczniów łatwiejsze – trenowane będą asertywne komunikaty.

Cel główny
Praca nad gotowością i umiejętnością odmówienia alkoholu i papierosów poprzez radzenie sobie z presją grupy rówieśniczej dzięki asertywności oraz wzmocnienie niechęci do sięgania po używki poprzez ukazanie konsekwencji sięgania po używki.

Zagadnienia:
a) analiza sytuacji, które zachęcają/sprzyjają chęci picia lub palenia
b) picie i palenie nie uczyni Cię dorosłym, czyli dlaczego młodzież sięga po używki?
c) od eksperymentowania do uzależnienia – co się dzieje, gdy oddajesz kontrolę? –
skutki picia alkoholu i palenia papierosów – przykłady z życia
d) asertywność w kontrze do uległości – narzędzia skutecznego odmawiania, radzenie
sobie z wpływem grupy rówieśniczej
e) rola zdrowego stylu życia w profilaktyce różnych zagrożeń (np. racjonalne
organizowanie czasu wolnego, angażowanie się w działalność społeczną czy sportową)

Spodziewane rezultaty:
a) rozwój umiejętności z zakresu skutecznej, asertywnej odmowy
b) kształtowanie postawy odpowiedzialności względem podejmowanych decyzji
o sięgnięciu po alkohol i papierosy
c) uświadomienie, że zdrowy styl życia chroni przed chęcią picia i palenia.

Zrób to dla siebie i nie skuś się na pierwsze wzięcie, bo od tego zaczyna się droga donikąd!!! Pod takim hasłem realizowane są zajęcia, podczas których wskazywane są przyczyny sięgania po używki oraz sposoby na to, aby uchronić się przed nimi. Prowadzący informuje również o tym, jakie są negatywne skutki oddziaływania tych substancji na życie człowieka, np. przedwczesna śmierć, obniżona odporność
i sprawność fizyczna czy niebezpieczeństwo zarażenia się wirusem HIV. Uczniowie ćwiczą też umiejętności z zakresu skutecznej, asertywnej odmowy.

Program skoncentrowany jest przede wszystkim na zmniejszeniu prawdopodobieństwa sięgania po używki. Scenariusz zajęć bazuje głównie na metodach aktywizujących, czego zaletą jest większa szansa na skuteczność w dotarciu do uczniów poprzez pracę warsztatową na konkretnych przykładach, niż samo mówienie o szkodliwości używek. Poruszony jest także temat radzenia sobie w sytuacjach, które mogą być trudne czy wyczerpujące dla dorastającego człowieka
i wskazanie rozwiązań innych niż odurzanie się.

Cel główny
Ograniczenie ryzyka sięgania przez uczniów po substancje psychoaktywne oraz radzenie sobie z codziennymi trudnościami, które mogą być przyczyną sięgania po używki.

Zagadnienia:
a) przyczyny i skutki używania środków psychoaktywnych 
b) obalenie mitów na temat używek, np. „bezpieczna dawka”, „bezpieczny moment”, „bezpieczne zachowanie pod wpływem dopalaczy”, „energetyki nie szkodzą zdrowiu”
c) asertywność jako narzędzie skutecznego odmawiania, radzenie sobie z presją grupy rówieśniczej
d) alternatywne w stosunku do używek sposoby radzenia sobie z trudnościami
e) działania na rzecz zdrowia swojego i innych w profilaktyce różnych zagrożeń (np. racjonalne organizowanie czasu wolnego, angażowanie w działalność społeczną czy sportową itp.).

Spodziewane rezultaty:
a) uwrażliwienie uczniów na dbałość o zdrowie
b) rozwój umiejętności z zakresu skutecznej, asertywnej odmowy
c)  kształtowanie postawy odpowiedzialności względem podejmowanych decyzji 
 o sięgnięciu po środki psychoaktywne
d) świadomość zagrożeń jakie powodują używki.

W przypadku uzależnień behawioralnych szczególne znaczenie ma rozwijanie umiejętności psychospołecznych już od najmłodszych lat. Z tego względu proponowane zajęcia zostały zaplanowane tak, aby dostarczały nie tylko informacji, ale przede wszystkim kształtowały postawę odpowiedzialności za własne decyzje i podejmowane działania. Trener wyjaśnia, że konkretne zachowania należy powiązać z określonymi skutkami – służącymi nam, bądź przeciwnie, szkodzącymi.

Podczas zajęć prowadzący pyta uczniów o skojarzenia z pojęciem „uzależnienia behawioralne”, kolejno też wyjaśnia je i przedstawia schemat rozwijania się takiego uzależnienia. Pogadankę prowadzi w kontekście tego, że większość czynności od których możemy się uzależnić jest społecznie akceptowana, np.: robienie zakupów, dbałość o wygląd zewnętrzny, używanie smartfona czy komputera itp. Aktywności te nie zagrażają człowiekowi, o ile nie podejmuje ich nałogowo, w sposób niekontrolowany. Omawiając ten mechanizm trener pokazuje analogię do uzależnień od substancji, takich jak np. alkohol. Warsztatom towarzyszą ćwiczenia podczas których uczniowie mają okazję doświadczyć tego, jak działa uzależnienie behawioralne. 

Cel główny
Kształtowanie u uczniów postawy odpowiedzialności względem podejmowanych
czynności w kierunku zminimalizowania ryzyka uzależnień behawioralnych.

Zagadnienia:
a) etapy kształtowania się uzależnienia od zachowań, czyli od przyjemność do utraty
kontroli, przymusu i zniewolenie
b) analiza sytuacji, które sprzyjają chęci wykonywania określonej czynności
c) niepożądane objawy odstawienia
d) w wirze czynności, czyli kiedy konkretne zachowanie staje się problemem – jak
rozpoznać sygnały alarmowe?
f) logowanie się „z głową”, czyli o e-uzależnieniach
g) manipulacja w mediach społecznościowych, aplikacjach, grach – „magia” sztuczek
używanych przez twórców internetowych w celu zatrzymania użytkownika jak
najdłużej przed ekranem.

Spodziewane rezultaty:
a) rozwój umiejętności racjonalnego podejmowania decyzji i dokonywania wyborów
b) kształtowanie postawy świadomego użytkownik Internetu
c) dostrzeżenie zależności między sposobem korzystania z sieci a uzależnieniem od               bycia w świecie wirtualnym
d) trening umiejętności dokonywania krytycznej analizy i kształtowanie postawy
odpowiedzialności względem podejmowanych czynności.

Co zawiera e-papieros w porównaniu do tego tradycyjnego? Czy elektroniczna wersja jest bezpieczna, a może to zagrożenie kolejnym uzależnieniem, nawet jeśli nie zawiera nikotyny? W myśl zasady, by nie być spalonym w przedbiegach, czyli już na etapie dorastania, trener nakierowuje uczniów na zmierzenie się z informacjami, w tym również mitami, które uczniowie postrzegają jako fakty na temat e-papierosów. Przedstawiany jest ich wpływ na organizm, zagrożenie uzależnieniem nie tylko od substancji, ale również nawyku samej czynności palenia (uzależnienie behawioralne).

Cel główny
Promocja zdrowego stylu życia i edukowanie uczniów w zakresie mechanizmów uzależnienia od substancji i zachowań. 

Zagadnienia:
a) e-papierosy – co o nich wiemy, co jest faktem, a co mitem?
b) bezpieczne czy szkodliwe?
c) moda na elektroniczny dym i pozorna atrakcyjność e-papierosów, czyli dlaczego                 młodzież sięga po nie?
d) uzależnienie od e-papierosów, czyli nie tylko o nikotynie
e) rola zdrowego stylu życia a zapobieganie różnym zagrożeniom 
f) zasady dbania o zdrowie/rozwój, o których warto pamiętać na co dzień.

Spodziewane rezultaty:
a) otwarte wyrażanie własnych przekonań na forum klasy
b) wzrost wiedzy w zakresie rozumienia mechanizmu działania e-papierosów na                      organizm człowieka
c) uświadomienie roli zdrowego stylu życia w zapobieganiu niesprzyjającym nawykom.

Warsztat zaczynamy od pogadanki na temat tego, czym są emocje. Prowadzący zaprasza uczniów do podania słów kojarzących się z tym pojęciem i wspólnie
z uczniami układa definicję emocji oraz krótko wprowadza do teorii, podając najważniejsze informacje. Wskazuje, że nie ma emocji pozytywnych i negatywnych,
a takie, które powodują stan pożądany (przyjemność) bądź niepożądany (dyskomfort), zaznaczając przy tym, że mamy prawo do przeżywania własnych emocji i wszystkie
z nich są nam potrzebne.

Zadaniem uczniów będzie podanie przykładowych emocji i stanów z nimi związanych, jak również zasugerowanie sytuacji, których wynikiem mogą być te wskazane przez nich. Uczniowie zachęcani są do tego, by na forum podzielili się tym, jak postępują w przypadku wystąpienia określonych emocji oraz jak radzą sobie z tymi, które nie są przez nich pożądane. Po wykonaniu każdego ćwiczenia jest ono omawiane, tak aby uczestnicy poznali dopuszczalny społecznie sposób postępowania w określonej sytuacji, sprzyjający ich zdrowemu funkcjonowaniu. Uczniowie sami będą mieli za zadanie ocenić, czy dana reakcja jest dozwolona w przypadku odczuwania określonych emocji, a prowadzący odniesie się do ich stwierdzeń. Podczas warsztatu prowadzone są także ćwiczenia relaksacyjne (np. oddechowe), których zamierzeniem jest odprężenie zarówno ciała, jak i umysłu, co może być profilaktyką sytuacji stresowych jako ewentualnego następstwa niewyrażonych emocji. Ćwiczona jest tu autoekspresja i okazywanie swoich odczuć (np. „znajdź” emocję w swoim ciele i „uwolnij” ją). Prowadzący dba o naukę w bezpiecznych warunkach, dostosowanych do potrzeb rozwojowych uczestników (m. in. posługuje się językiem dostosowanym do wieku uczniów).

Cel główny
Poszerzenie wiedzy, rozwój umiejętności i kształtowanie postawy potrzebnej
w sytuacjach związanych z nazywaniem, rozpoznawaniem i wyrażaniem emocji poprzez dzieci i młodzież.

Zagadnienia:
a) czym są emocje? – definicja i teoria
b) rozpoznawanie i nazywanie emocji
c) przykłady emocji występujące w określonych sytuacjach oraz dopuszczalne społecznie sposoby ich wyrażania
d) relaksacja jako zapobieganie stresowi związanemu z nieprzeżytymi emocjami
e) człowiek wśród ludzi, czyli rozwój emocjonalny.

Spodziewane rezultaty:
a) rozwój kompetencji rozpoznawania, nazywania i wyrażania emocji oraz zarządzania nimi
b) akceptacja własnych emocji i zauważenie informacji jakie ze sobą niosą, co przełoży się na podniesienie jakości w relacjach z sobą i innymi
c) znajomość dopuszczalnych (akceptowalnych społecznie) sposobów radzenia sobie z niepożądanymi (trudnymi) emocjami (rozładowywania emocji w sposób bezpieczny dla nich samych i dla innych)
d) odprężenie i relaksacja.

Warsztat zaczynamy od zdefiniowania pojęcia stresu. Prowadzący wskazuje, że stres może być pozytywny lub negatywny – to istotne rozróżnienie, gdyż ten pierwszy pomaga mobilizować się do działania, a drugi – może być niszczący, np. powoduje choroby. Uczniowie zapraszani są do aktywności, które wystąpić mogą w ich codzienności (wskazują sytuacje, które postrzegają jako stresujące), a kolejno do opowiadają jak się wówczas czują, jakie emocje im wtedy towarzyszą i jakie zachowania może powodować taki stan. Temat jest pogłębiany poprzez podanie pomysłów na radzenie sobie w sytuacjach stresu. Prowadzący uzupełnia propozycje uczniów o dodatkowe, alternatywne rozwiązania.  

Ćwiczenia fizyczne, ruch, a może słuchanie muzyki lub spotkania z przyjaciółmi to trafne sposoby na zarządzania stresem? Czy można żyć bez stresu? Jak otoczenie wpływa na poziom odczuwanego stresu? Na te pytania odpowiedzią będą wnioski z ćwiczeń zaproponowanych podczas zajęć. Warsztatowi towarzyszy także trening relaksacyjny, jako pierwszy krok w strategii zapobiegania stresowi bądź jego skutkom. Zalecamy, aby uczniowie wcześniej uczestniczyli w zajęciach dotyczących tematyki emocji.

Cel główny
Poszerzenie wiedzy, rozwój umiejętności i kształtowanie postawy potrzebnej
w sytuacjach związanych z radzeniem sobie w stresie.

Zagadnienia:
a) stres jako reakcja organizmu na wymagającą sytuację
b) przyczyny wywołujące stres, czyli uwaga na stresory
c) sytuacje powodujące stres oraz sposoby radzenia sobie z nim
d) stres w życiu ucznia – czy nadchodzący sprawdzian lub egzamin może prowadzić do
stresu?
e) myśli, emocje i zachowania, czyli jak przekonania kształtują rzeczywistość?
f) wspierające relacje jako ochrona przed niebezpiecznymi konsekwencjami stresu, np.
lękami czy depresją
g) relaksacja jako zapobieganie stresowi związanemu z nieprzeżytymi emocjami
h) zarządzanie stresem fundamentem budowania odporności psychicznej.

Spodziewane rezultaty:
a) pogłębienie wiedzy dotyczącej przyczyn i objawów stresu
b) wzrost umiejętności radzenia sobie z sytuacjami stresowymi
c) gotowość do szukania rozwiązań w sytuacji stresowej
d) zminimalizowanie poziomu odczuwanego stresu poprzez zmianę myślenia 
o konkretnej sytuacji 
e) zrozumienie, iż wymagające sytuacje są naturalną częścią życia człowieka
f) odprężenie i relaksacja.

Niejednokrotnie doświadczamy sytuacji konfliktowych – jesteśmy ich uczestnikami bądź obserwatorami w szkole, na ulicy czy w domu. Nieobce są trudności w porozumiewaniu się czy uznawanie tylko własnej racji, a to może powodować konflikt.

Odpowiadając na te realia przedstawiamy program warsztatu, który zaangażuje uczestników do udziału w rozwiązaniu hipotetycznego konfliktu. Proponowane ćwiczenia umożliwią uczniom trening umiejętności komunikacji i rozwiązywania konfliktów. Zaproszeni oni zostaną do podania przykładów, z kim i o co mogą mieć konflikty osoby w ich wieku. Na przykładzie najczęściej pojawiającej się odpowiedzi, trener wybiera taki temat konfliktu, który jest prawdopodobny, jednak nie dotyczy bezpośrednio nikogo z obecnych. Aranżując próbę rozwiązania konfliktu poprzez inscenizację scenki, stworzone zostają warunki do rozwijania umiejętności w tym zakresie – efektem jest wygenerowanie sposobów działania, które doprowadzą do zgody. Prowadzący wskazuje, że gdyby w klasie, domu czy w grupie rówieśniczej pojawił się rzeczywisty konflikt, może on zostać zażegnany zgodnie z nabytą podczas warsztatu wiedzą.

Cel główny
Trenowanie umiejętności komunikacji z innymi poprzez rozwiązywania konfliktów.

Zagadnienia:
a) zdefiniowanie konfliktu
b) czy konflikt to zjawisko powszechne? – jak rzeczywistość warunkuje postawy młodych ludzi?
c) bariery komunikacyjne, czyli co przeszkadza nam w porozumiewaniu się?
d) techniki aktywnego słuchania i ich rola na co dzień
e) przykłady sytuacji konfliktowych
f) pytania, jakie warto sobie zadać przystępując do chęci pojednania w myśl zasady:
wygrana obydwu stron (jak przygotować „grunt”?)
g) ćwiczenie rozwiązywania możliwego do wystąpienia konfliktu
h) sztuka rozwiązywania konfliktów – refleksja dla praktyki.

Spodziewane rezultaty:
a) wzrost kompetencji w zakresie komunikacji (nabycie wiedzy, rozwijanie umiejętności, uaktywnienie postawy sprzyjającej radzeniu sobie z sytuacjami konfliktowymi)
b) zwiększenie intencjonalnego (nastawionego na określony cel) komunikowania
własnych potrzeb i uwrażliwienie na potrzeby innych
c) uświadomienie przez uczniów, że kompetencje komunikacyjne warunkują ich
funkcjonowanie z ludźmi.

Warsztat otwiera pogadanka na temat tego, czym zdaniem uczniów jest samoocena. Prowadzący zaprasza do podania słów, emocji, stanów kojarzących się z tym pojęciem. Kolejno stawia przed grupą pytanie: dlaczego samoocena jest tak ważna? Na bazie tego wstępu zajęcia są kontynuowane w formie praktycznych ćwiczeń. Trener zaprasza uczestników do wypisania swoich umiejętności, sukcesów, osiągnięć i tego, w czym czują się dobrzy. Na tej podstawie jest omawiany jeden z elementów samooceny, jakim jest akceptacja samego siebie. Ta z kolei jest dalej przedstawiona w kontekście zachowań ryzykownych, gdyż to właśnie przez brak akceptacji młode osoby (dorosłe również) mogą szukać „zastępnika” w postaci przypodobania się innym, którzy namawiają ich do zachowań ryzykownych. Sięganie po używki, stosowanie słownej agresji czy przemocy może być wówczas potraktowane jako warunek przynależności do konkretnej grupy, a to z kolei pomaga w zaakceptowaniu siebie.

Spotkanie jest podsumowane refleksją, a równocześnie zachęceniem uczniów, by otaczali się ludźmi, którzy będą ich wspierać, a nie krytykować, jednak, by pamiętali, że to oni są odpowiedzialni za obronę własnej osoby i troskę o postrzeganie siebie. Każdy z uczniów jest również zachęcony, aby na forum klasy powiedzieć o czymś z czego jest dumny.

Cel główny
Rozwijanie postawy w zakresie budowania adekwatnej – realnej samooceny, a także
zminimalizowanie ryzyka podatności na wpływy rówieśnicze poprzez stworzenie uczniom warunków do treningu akceptacji samego siebie.

Zagadnienia:
a) samoocena i jej elementy
b) czynniki warunkujące postrzeganie siebie: akceptacja siebie, poczucie własnej
wartości, poczucie własnych możliwości
c) wysoka (i realna) samoocena jako baza do wyrażania własnych potrzeb
d) poczucie własnej wartości jako kluczowy element relacji z innymi ludźmi
e) afirmacje, czyli ćwiczenia w zakresie wypisywania pozytywnych rzeczy o sobie
f) wykorzystywanie własnych zalet, talentów i mocnych stron oraz świadomość rezerw
g) adekwatna samoocena jako czynnik chroniący przed zagrożeniami ze strony otoczenia
h) plusy i niebezpieczeństwa wynikające z zawyżonej, jak i zaniżonej oceny
siebie?

Spodziewane rezultaty:
a) znajomość narzędzi służących do pracy w zakresie akceptowania siebie 
b) uświadomienie znaczenia poczucia własnej wartości w kontekście budowania
relacji
c) uświadomienie własnych sukcesów, osiągnięć zalet i elementów do rozwoju
d) wykazywanie postawy odpowiedzialności za samoocenę.

Warsztat otwiera pogadanka na temat tego, czym zdaniem uczniów jest autoprezentacja i dlaczego jest ważna, zarówno w życiu prywatnym, jak
i publicznym/zawodowym. Zadaniem każdego uczestnika jest przedstawienie siebie w sposób atrakcyjny (pozytywny). Praktyczną część zajęć stanowią ćwiczenia umiejętności związanych z zaprezentowaniem się przyszłemu pracodawcy, takie jak pisanie CV i listu motywacyjnego oraz symulacja rozmowy kwalifikacyjnej. Zajęcia są zalecane dla uczniów szkół ponadpodstawowych, którzy wcześniej uczestniczyli w warsztatach dotyczących samooceny.

Cel główny
Wzrost kompetencji w zakresie autoprezentacji, w tym wobec pracodawcy poprzez zdobycie wiedzy, rozwój umiejętności i kształtowanie postawy potrzebnej do wejścia na rynek pracy, przygotowania i składania dokumentów aplikacyjnych oraz uczestnictwa w rozmowie kwalifikacyjnej.

Zagadnienia:
a) autoprezentacja na co dzień
b) adekwatna samoocena a efektywna prezentacja siebie 
c) wizerunek w sieci
d) pisemna autoprezentacja wobec pracodawcy – CV i list motywacyjny
e) zaprezentowanie się na rozmowie kwalifikacyjnej – stres i trema
f) ćwiczenie rozmowy rekrutacyjnej
g) wskazówki sprzyjające autoprezentacji.

Spodziewane rezultaty:
a) umiejętność zaprezentowania własnej osoby w pozytywny sposób
b) znajomość narzędzi służących do zaprezentowania siebie na rynku pracy
c) znajomość przebiegu rozmowy kwalifikacyjnej. 

Kolejny raz żyjemy w „nowej rzeczywistości” – edukacja stacjonarna po długiej przerwie od szkolnych ławek, zwiększona styczność z obcokrajowcami, czy wszechobecny pęd odczuwany już przez najmłodszych. Aby ułatwić dzieciom i młodzieży funkcjonowanie w takich warunkach, potrzebujemy stworzyć im możliwości do rozwoju umiejętności tj. tworzenie wspierających relacji, współpraca w zespole, proszenie o pomoc, otwartość względem innych itp. W odpowiedzi na te potrzeby przedstawiamy program warsztatów z zakresu budowania relacji i integracji w klasie. Już w szkole podstawowej uczniowie zastanawiają się jak nawiązać swobodną rozmowę bez użycia technologii czy zainicjować kontakt z kolegą czy koleżanką z zagranicy. W tym kontekście zajęcia koncentrują się też wokół tolerancyjnej reakcji w sytuacji zetknięcia się z innością.

Zajęcia dostosowane są do specyfiki danego środowiska szkolnego (obecność lub brak obcokrajowców w klasie, wiek oraz indywidualne potrzeby klasy). Ćwiczenia są realizowane w interaktywnej formie, tak aby zaangażować wszystkich uczestników, bo samo to ma już wymiar integracyjny. Występują elementy zabawy i pracy w mniejszych
grupach oraz w całym zespole klasowym. Trener koncentruje się na stworzeniu „luźnej”
atmosfery. Zaleca się, aby przed tymi zajęciami przeprowadzone zostały warsztaty „Sztuka rozwiązywania konfliktów, czyli jak się dogadać?”

Cel główny
Budowanie poczucia wspólnoty i jedności z
klasą poprzez stworzenie warunków do doświadczenia współpracy pomiędzy uczniami
oraz wskazanie zależności między postawą tolerancyjną a relacjami z innymi.

Zagadnienia:
a) klasa to my, czyli co daje pojedynczym jednostkom bycie częścią zespołu klasowego 
 i dlaczego uczniowie potrzebują integrowania się?
b) potrzeby realizowane dzięki funkcjonowaniu w „zgranej” grupie
c) budowanie wzmacniających relacji z rówieśnikami
d) szacunek względem innych, współdziałanie i tworzenie relacji, jako przygotowanie dzieci i młodzieży do życia w społeczeństwie
e) co zyskujemy dzięki inności i po co potrzebne są różnice?
f) akceptacja i tolerancja a obecność w klasie/szkole/środowisku lokalnym obcokrajowców
g) uprzedzenia i stereotypy oraz ich skutki dla relacji z kolegami i koleżankami
h) ćwiczenie reakcji przydatnych w styczności z czymś/kimś nowym lub odmiennym.

Spodziewane rezultaty:
a) wzrost poczucia jedności z klasą i wzmocnienie relacji
b) poznanie swoich potrzeb jako jednostka i jako zespół klasowy
c) rozumienie, iż odmienności są naturalną częścią życia człowieka.

Program oparty jest na bajce profilaktycznej Agnieszki Grzelak „Cukierki”. Bajka oraz  program powstały jako element współpracy fundacji Homo Homini z Ministerstwem Edukacji Narodowej.

Cele programu:

a) przybliżenie dzieciom podstawowych informacji na temat środków uzależniających i zagrożeń z nimi związanych

b) rozwijanie samodzielnego i twórczego myślenia

c) kształtowanie umiejętności troski o własne bezpieczeństwo w relacjach z innymi
d) nauka postaw asertywnych względem osób nieznajomych

e) rozwijanie postawy szacunku i zaufania w stosunku do szkolnego personelu pedagogicznego, technicznego jak i innych osób mogących udzielić wsparcia w problemach wydarzających się na terenie szkoły. 

Celem ogólnym programu jest wzmocnienie postaw pro-abstynenckich u nastolatków stojących przed progiem inicjacji alkoholowej.  

Cele szczegółowe:

a) wzrost wiedzy o możliwościach rozwoju bez używania substancji psychoaktywnych i zmiana błędnych przekonań normatywnych (pro-alkoholowych norm środowiskowych)
b) klaryfikacja wartości w kierunku promocji zdrowego stylu życia
c) wzmocnienie tendencji do podejmowani abstynencji w sytuacji nacisków środowiskowych 

Realizacja programu, który ma charakter „krótkiej interwencji profilaktycznej w grupie” odbywa się z udziałem jednej  lub dwóch osób prowadzących. W Debacie wykorzystuje się metody interaktywne odwołujące się do dialogu motywującego. Scenariusz zajęć składa się z logicznie powiązanych ze sobą elementów, które mają charakter dyskursu. 

Należą do nich:

Program Przeciwdziałania Przyjmowaniu Substancji Uzależniających przez Uczniów
„Unplugged” opracowany został w ramach międzynarodowego programu EU-Drug Abuse Prevention (EU DAP) finansowanego przez Komisję Europejską. Skuteczność
programu w odniesieniu do rozwiązania problemu używania substancji psychoaktywnych została potwierdzona w badaniach ewaluacyjnych przeprowadzonych w latach 2004-2006.

Charakterystyka programu 
Program Unplugged jest szkolnym programem profilaktyki uniwersalnej, adresowanym do młodzieży w wieku 12-14 lat. Program jest realizowany w klasach szkolnych, w formie 12 jednogodzinnych zajęć lekcyjnych oraz 3 spotkań dla rodziców uczniów
uczestniczących w programie. 

Cel programu 

a) ograniczenie inicjowania używania substancji psychoaktywnych – tytoniu, alkoholu, narkotyków 

b) ograniczenie rozwoju intensywności używania, tj. przejścia od fazy używania 

     eksperymentalnego do fazy używania problemowego 

Podstawy teoretyczne programu 

a) pierwszy w Europie szkolny program profilaktyczny oparty na strategii Wszechstronnego Wpływu Społecznego (CSI), której komponenty obejmują edukację normatywną, wzmacnianie umiejętności indywidualnych i społecznych uczniów oraz dostarczenie wiedzy na temat ryzyka i konsekwencji używania substancji psychoaktywnych 

b) skuteczność strategii w odniesieniu do rozwiązania problemu używania substancji psychoaktywnych została potwierdzona w literaturze naukowej i sprawdzona w praktyce  

c) odwołuje się do wiedzy o predyktorach używania substancji psychoaktywnych w okresie dojrzewania i sposobach ich modyfikowania 

d) uwzględnia wiedzę o czynnikach chroniących młodzież przed okazjonalnym i problemowym używaniem środków psychoaktywnych 

e) odwołuje się do wiedzy z psychologii rozwojowej